Dies Irae

Dies irae! dies ilia!
Solvet saeclum in favilla
Teste David cum Sibylla.

Quantus tremor est futurus,
Quando Judex est venturus.
Cuncta stricte discussurus.

Tuba mirum spargens sonum
Per sepulchra regionem,
Coget omnes ante thronum.

Mors stupebit, et Natura,
Quum resurget creatura
Judicanti responsura.

Liber scriptus proferetur,
In quo totum continetur,
Unde mundus judicetur.

Judex ergo quum sedebit,
Quicquid latet apparebit,
Nil inultum remanebit.

Quid sum miser tunc dicturus,
Quem patronem rogaturus,
Quum vix justus sit securus?

Rex tremendae majestatis,
Qui salvandos salvas gratis;
Salva me, Fons pietatis

Recordare, Jesu pie
Quod sum causa tuae viae;
Ne me perdas illa die.

Quarens me sedisti lassus
Redimisti crucem passus,
Tantus labor non sit cassus.

Juste Judex ultionis,
Donum fac remissionis
Ante diem rationis.

Ingemisco tanquam reus,
Culpa rubet vultus meus;
Supplicanti parce, Deus.

Qui Mariam absolvisti
Et latronem exaudisti,
Mihi quoque spem dedisti.

Preces meae non sunt dignae,
Sed tu bonus fac benigne
Ne perenni cremer igne.

Inter oves locum praesta.
Et ab haedis me sequestra,
Statuens in parte dextra.

Confutatis maledictis,
Flammis acribus addictis,
Voca me cum benedictis.

Oro supplex et acclinis,
Cor contritum quasi cinis;
Gere curam mei finis.

Lacrymosa dies illa
Qua resurgent et favilla,
Judicandus homo reus
Huic ergo parce, Deus!